نگاه کوتاهی به شخصیت لیزا جنووا:

"موقعی که بیماری­‌ای رو بررسی می‌­کنیم، چیزهایی از کالبدشناسی، فیزیولوژی و زیست‌­شناسی دستگیرمون می‌شه. اما موقعی که شخصی که اون بیماری رو گرفته بررسی می­‌کنیم، چیزهایی از خودِ زندگی دستگیرمون می‌­شه." – لیزا جنووا.

لیزا جنووای ۴۷ ساله، با خواندن کاغذ به کاغذ پرفروش­ترین کتاب خود، هنوز آلیس هستم، چنین می­‌گوید: "همه چیز همون­‌جاست. این کاریه که من دوست دارم با کتاب­‌هام بکنم: دوست دارم هم تخیلی باشن و هم واقعی."

در واقع او هیچ‌­وقت فکر نمی­‌کرد که بعد از اخذ مدرک دکترای خود از دانشگاه هاروارد، و تبدیل شدن به یک عصب‌­پژوهِ موفق، همه­‌ی این‌­ها را کنار بگذارد و بشود یک رمان‌­نویس فرد اعلا! سابقه­‌ی لیزا در علم عصب‌­پژوهی و اختلالات مغزی باعث شد او در نوشتن رمان­ پرفروش خود که در لیست پرفروش­ترین­‌های نیویورک پنجم شد، هنوز آلیس هستم، موفقیت والایی کسب کند، آن­قدر که تا به امروز، این کتاب به ۲۵ زبان دنیا ترجمه و چاپ شده است. اگر بخواهیم دقیق­تر باشیم:

بهار ۱۰ سال پیش – یعنی ۹ سال بعد از این­که لیزا مدرک پی­‌اچ­‌دی خود را کسب کرد – کتاب هنوز آلیس هستم را چاپ نمود. او در این کتاب شرح حال زنی ۵۰ ساله به نام آلیس را می­‌دهد. این زن استاد دانشگاه هاروارد است اما دچار بیماری آلزایمر زودرس می‌شود. زیبایی داستان آن­جاست که بیمار، راوی اصلی داستان است و هر روز  میزان تخریب مغزش را می‌سنجد.

لیزا برای نوشتن هنوز آلیس هستم، به خواندن هر کتابی که در مورد این بیماری بود پرداخت و با دکترها و متخصصان زیادی در این باره صحبت کرد. همچنین با کسانی که به آلزایمر زودرس مبتلا بودند ایمیل رد و بدل می­‌کرد چرا که به گفته‌­ی خودش: "می­‌خواستم هر چی که می­نویسم مطابق با واقعیت باشه.".